Rozdział XIX

"Boże..." - pomyślałem...
Siedziałem tam jak jakiś odmieniec. Prze kilka pierwszych minut próbowałem odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego znowu my? Później próbowałem się skupić, na tym, jak mam nam pomóc, a na końcu wybuchłem płaczem słysząc cichy śmiech dziewczyny. Co teraz będzie? Co ja ma kurwa teraz robić? Jak ona nigdy nie wyzdrowieje?...Ze strachem w oczach spojrzałem na nią... Deyn siedziała na fotelu i mamrotała coś pod nosem, bujając się w kilka stron jednocześnie. Chciałem podejść, przytulić ją, powiedzieć jak bardzo ją kocham, ale im byłem niej bliżej, tym mocniej ona zaczynała płakać i krzyczeć. Kocham ją, mimo tego, że mnie nie poznaje, lub nie chce mnie poznać. Moje uczucia się nie zmieniły, wręcz przeciwnie, są coraz większe, lecz, gdy widzę jakie ja u niej wywołuje zachowania to płakać mi się chcę! Lekarz ponownie spojrzał na dziewczynę i pod presją policji zaczął zadawać jej pytania. Jeden z policjantów włączył dyktafon i na małej karteczce zawzięcie coś notował. 
- Deyn. Jestem doktor Green. Chciałbym z tobą porozmawiać o kilku sprawach. - powiedział najmilej jak tylko potrafił. Położył ręce na kolanach i z niecierpliwością wyczekiwał na odpowiedź. Moje podpuchnięte i zapłakane oczy skierowały się w stronę mojej dziewczyny. 
- Dzień dobry panie doktorze. Jestem Deyn i bardzo chętnie z panem porozmawiam. - wyrecytowała jak dziecko w podstawówce i na zakończenie wzięła głęboki wdech. Na jej twarzy widać było stres, a nieobecne oczy spoglądały gdzieś w dal, zza okno. Dłonie miała ułożone wzorowo na kolanach, lecz po chwili nie zwracając na nikogo uwagi zmieniła pozycje. Nogi miała pod pośladkami i ze stresu wkładała palce do ust.
- To bardzo dobrze. Czy chcesz żeby oni wszyscy tu zostali? - zapytał wskazując na każdego z nas po kolei. Przez kilka sekund dziewczyna spoglądała w oczy jednego policjanta, później w oczy drugiego. Gdy jej wzrok zatrzymał się na mnie jedna, pojedyncza i bardzo obfita łza spłynęła po jej policzku. I w tej właśnie chwili iskra nadziei ponownie zabłysła. Czułem, że mnie pamięta. Że coś czuje. Była jakby styknięciem dwóch osób. Raz moją Deyn, kochaną, później zmieniała się w zupełnie inną, nieznaną mi osobę. Z grymasem spojrzała ponownie na lekarza.
- To jest mój chłopak. Chce żeby tu był, bo go bardzo mocno kocham. - powiedziała. Gdy usłyszałem te słowa radość przyćmiła mi cały świat. Przetarłem oczy i spojrzałem na Deyn. Czyżby to było tylko chwilowe? Nie wiem, ale teraz gdy mam podparcie, teraz gdy mam pewność, że mnie kocha to będę o nas walczył.
"Spotykacie się, nawet codziennie. Chodzicie na spacery, całujecie, spędzacie wspólne noce. Oglądacie razem telewizję i robicie wspólne śniadania - twierdzisz, że to prawdziwa miłość? Mylisz się. Spróbuj przetrwać przy Jej łóżku szpitalnym przez siedem dni, non stop, z prawie zerową liczbą godzin snu. Podnieś z gleby, gdy będzie tak pijana, że nie będzie miał siły iść. Przetrwaj kłótnię, w trakcie której rozwali sobie rękę o ścianę, i rozjebie butelkę wódki przed Tobą. Złap za rękę pomimo tego, że każdy będzie przeciwny. Kochaj . Nawet wtedy gdy będzie milion kilometrów stąd. To jest właśnie miłość." To czuje do Deyn, to wszystko dla niej robię. To jest miłość...

- Siedziałam sobie w domu i wtedy dostałam sms-a. - mówiła z przekonaniem jakby czytała bajkę dzieciom w przedszkolu. Nie brała tego na serio, bawiła się tym, lecz mimo to wierzyłem w każde jej słowo. - To od ciebie! - wskazała na mnie palcem. Bardzo mnie to zdziwiło, bo dokładnie pamiętam, że nic takiego nie zrobiłem, co do cholery!!?? - I tam było napisane, w tym sms-ie, że chce się spotkać. I ja się bardzo ucieszyłem i szybko wyszłam z domu. I szukałam o długo po parku, ale on mi nie odpowiadał. Bałam się, że jednak mnie nie kocha i sobie ze mnie żartuje i poczułam jak ktoś mnie dotyka, to był ten mężczyzna. On mnie dotykał i całował, a ja tak bardzo tego nie chciałam...-mówiła i mimo przejętego uśmiechu na twarzy z oczu popłynęły jej łzy pełne bólu. Zacisnąłem zęby w złości, robiąc to samo z pięściami, chcąc aby nikt tego nie zauważył. Pochyliłem głowę, wpatrując się w buty i chowając łzy, którego szybko spływały po moich policzkach. Przysięgam, że zabiję tego, który jej to zrobił! Będę go szukał, a jak już znajdę to zabiję! Za to wszystko co jej zrobił! Ktoś powiedział kiedyś "To nie takie jednak proste spojrzeć, gdy się spojrzeniem dotyka bólu.", miał rację. - I później straciłam przytomność, i później się obudziłam w jakimś dużym budynku, i.. i on mnie bardzo skrzywdził. Bardzo mnie bolało i krew mi mocno leciała...- opowiadała, a w tej chwili ten ironiczny uśmiech zniknął z jej twarzy, Deyn zaczęła płakać, łapiąc się jednocześnie jedną ręką za podbrzusze. Z hałasem odsuwając ze sobą krzesło podbiegłem do niej i mocno ją przytuliłem. Czułem się jak zawsze. Pocałowałem ją w czubek głowy i zapach jej czekoladowego szamponu wypełnił moje nozdrza.
____________________________________________________________________________
Cześć kochane! <3 Jest następny! I jak? Wiem, że za często to powtarzam, ale "o wiele lepiej brzmiał w mojej głowie". Następny będzie o niebo lepszy ( postaram się ) bardziej wzruszający i w ogóle BARDZIEJ ^^. Dodam go już niedługo, chyba za 2 dni, bo mam w połowie napisany :* :)
Liczę, na szczere komentarze :***