Rozdział IX

Jakaś niewidzialna siła sprawiała, że nie mogliśmy się od siebie oderwać. Było mi tak cudownie móc go mieć przy sobie. Ten pocałunek sprawił, że chociaż na chwilę zapomniałam o problemach. Miałam motyle w brzuchu, a ciarki na całym ciele nie pozwalały mi na niczym się skupić.

- Przepraszam. – powiedziałam speszona. Przerwaliśmy pocałunek odrywając się od siebie z wielkim trudem. Odsunęłam się od niego odruchowo i cała czerwona usiadłam na samym rogu parapetu.

- Nie, to ja przepraszam. – powiedział. Na jego twarzy zauważyłam dwa wielkie rumieńce. Zaśmiałam się mimowolnie.

- To ja już pójdę do salonu. Późno jest. – mówił i zaczął wstawać.

- Poczekaj! Mam materac, możemy spać w jednym pokoju. – powiedziałam, sama nie wiem dlaczego. Humor od razu mu się polepszył, co wywnioskowałam po wielkim bananie na twarzy.

      * Kilka minut później *

- Okey, dziecko, teraz idziemy grzecznie spać! – mówiłam wygodnie układając się na łóżku. Justin zaśmiał się cicho i przykrył słodko kołdrą. „Słodko”? Co się ze mną dzieję!? Zgasiłam lampkę i usłyszałam głośne „dobranoc”, bardzo głośne! Odpowiedziałam tym samym, lecz o ton ciszej. Wpatrywałam się w sufit i wszystko próbowałam sobie poukładać. Na samą myśl o ostatnich wydarzeniach łzy poleciały mi po policzku. ”Dlaczego to wszystko musi być takie trudne?” zadałam sobie pytanie nie móc znaleźć na nie odpowiedzi. Straciłam rodziców, zakochałam się…Tak, zakochałam. Trudno jest połączyć żałobę z miłością, ale nie mogę nic poradzić na uczucia które mną zawładnęły. Na widok Justina serce szybciej zaczyna mi bić, motyle w brzuchu nie pozwalają o sobie zapomnieć i cała promienieje. Jeszcze ten pocałunek…sprawił, że coraz bardziej się w nim zakochuje. Ale co z tego. TO JUSTIN BIEBER! Gwiazda światowego formatu, może mieć każdą…

Rozmyślając spojrzałam na chłopaka. Światło lamp drogowych wpadało do mojego pokoju, padając centralnie na twarz Justina. Spał już. Odwróciłam się dyskretnie w jego stronę i przyglądałam mu się z zaciekawieniem. Koc przykrywał go tylko do pasa, pokazując mięśnie. Włosy jak zawsze roztapirzone wpadały mu na oczy.  Rozmarzyłam się, zastanawiałam co mam zrobić. To co dla mnie zrobił, sprawiło, że inaczej na niego patrzę. Zbliżyliśmy się do siebie, bardzo, aż za bardzo…

                 * Trzy tygodnie później *

Zaczęła się szkoła. Zostało jedno półrocze, później wakacje. Nikt nie mówił, że będzie lekko, ale że aż tak ciężko…Ból nie zginął, codziennie wyobrażam sobie co bym robiła z rodzicami gdyby byli przy mnie. Codziennie myślę dlaczego to spotkało właśnie mnie.

Nic już nie będzie takie same, wszystko się spieprzyło, ale jest lepiej niż było tydzień temu.

Codziennie widząc twarz Justina wiem, że jest coś co mnie trzyma przy życiu. Kilka dni temu nawet nie myślałam, że coś takiego powiem, ale Zakochałam Się W Nim! Trudno to wytłumaczyć, ale czuję się przy nim bezpieczna, szczęśliwa.
Zawsze gdy wychodzę do szkoły i widzę go uśmiecham się. Mogłabym godzinami się wpatrywać w jego twarz, podziwiać go, rozmawiać z nim.  Znamy się półtorej miesiąca. Idziemy razem do szkoły, siedzimy razem w ławce, razem wracamy do domu, razem robimy lekcje, razem spędzamy czas po szkole. Nie wyobrażam sobie ani jednego dnia bez Justina, przyzwyczaiłam się do niego. Kocham się z nim śmiać, rozmawiać nawet o głupich sprawach, kocham jak mnie pociesza i jak się na mnie obraża.

Trzy tygodnie temu Justin wrócił do swojego życia. Nadal mieszka w Grey Valley, jest moim sąsiadem, tyle, że czasami wyjeżdża na koncerty, wywiady, gale…Nie zdradził mediom gdzie mieszka, to dziwne, ale do tej pory nie było tu nikogo z aparatem. Moim zdaniem to tylko kwesta czasu, Justin uważa, że nigdy go nie znajdą. Wątpie.

Już od kilku tygodni chodzimy do szkoły. Poznałam dwie fajne dziewczyny – Sophie i April. Zakolegowałyśmy się. Nie przyjaźnimy się, ale jesteśmy sobie bardzo bliskie.

Dobrze poznałam kolegów Justina, ( tych którzy chcieli mnie zaprowadzić do cioci ) i musze powiedzieć, że spoko kolesie. Jeszcze tylko dwa miesiące i wakacje. WOLNE!

Byłam nawet w ośrodku, gdzie zabrał mnie Justin. Podziękowałam za pomoc, porozmawiałam z innymi, wymieniłam się opiniami, uczuciami. Skład się nie zmienił. Są wszyscy ci, którzy byli wtedy ze mną. Zastanawia mnie jedno…jeden z gości, dziwnie się na mnie patrzył…nie wiem o co mu chodziło…

Nareszcie piątek – pomyślałam wychodząc z domu. Ciotki nie było, pracowała.

Całą moją ulicę ogarnęła niesamowita ciemność. Co druga lampa albo się przepaliła, albo miała się przepalić. Szłam powolnie chodnikiem, myśląc co ten Justin znowu wymyślił. Jest 23 a on karze mi przyjść nad staw. No ale co mogę zrobić?

Przechodząc przez las ogarnął mnie strach. Przyśpieszyłam kroku, lecz nic to nie dało – mgła nadal za mną podążała. Wyobrażałam sobie najgorsze, że zaraz wyskoczy jakiś zamaskowany człowiek z siekierą i będzie mnie gonił po całym lesie. Nagle zauważyłam mocne światło rażące mnie po oczach. Byłam na miejscu, nad stawem z wielką altaną. Nie mogłam uwierzyć w to co widziałam. Przecierałam oczy ze zdumienia i powolnym krokiem ruszyłam w stronę ruchomego mostku. Na całej polanie rozstawione były świeczki różnego rodzaju, różnego koloru. Na trawie można było zauważyć białe płatki róż – moje ulubione! Otuliłam się swetrem i ruszyłam w jego stronę. Stanęłam kilka centymetrów od niego, czując jego ciepły oddech na jego skórze. Uśmiechnęłam się i poprawiłam włosy.

- Justin, co to? –zapytałam z uśmiechem. Rozglądałam się po drewnianej altanie. Wszędzie było pełno białych róż, połączonych z zapachem świeczek. Mimo później pory i ciemności, czułam się niesamowicie. Serce zaczęło mi szybciej bić, gdy domyśliłam się o co może mu chodzić.

- Chce z tobą porozmawiać. – mówił. Wyciągnął zza pleców kolejny bukiet, lecz tym razem o wiele większy i obfitszy w kwiaty. – Znamy się już 45 dni. To wystarczyło, żebym się w tobie zakochał. Z każdym dniem, z każdym wypowiedzianym przez ciebie słowem zakochuję się w tobie coraz mocniej. Serce mi pęka gdy widzę jak płaczesz. Chce być tym jedynym Deyn. Kocham cię.  Jeszcze nigdy nie czułem czegoś takiego, nigdy tak nie kochałem. Jestem w stanie oddać za ciebie i dla ciebie wszystko. Kocham cię, Deyn. – mówił ze łzami w oczach. Chłopak klękał przede mną i trzymając wielki bukiet w jednej ręce próbował nadal zachowywać się jak facet, próbował być twardy. To co zrobił tu, to co zrobił kiedyś, to jak mi pomagał tylko potwierdza jego uczucie. – Deyn Allen, zostaniesz moją dziewczyną? – zapytał ze łzami w oczach. Nie miałam pojęcia co dopowiedzieć, zamurowało mnie. Kocham go, ale nie wiem czy jestem gotowa na związek...

______________________________________________________________

Co powinna zrobić Deyn? Tak czy nie? Czy jest gotowa? Piszcie w komentarzach! :D

UWAGA! Jutro nowy rozdział i zaczynam wtaczać w życie mój TAJNY plan. Mam nadzieję, że będzie się Wam podobać!

Chciałam was przeprosić za to, że ostatnio tak rzadko dodawałam. Ale w szkole miałam masakrę, ostatnie poprawy, latanie za ocenami. Teraz już wszystko mam zaliczone i mogę się skupić tylko na pisaniu i na WAS. Będę dodawała częściej, codziennie!! Ale proszę o komentarze.

Teraz kolejna zapewne nudząca was notka o tym jak bardzo jestem wdzięczna za wasze komentarze! Naprawdę jestem wam wdzięczna, gdy chwalcie nawet nudny i głupi rozdział. Kocham was za to, gdy piszecie, że nigdy nie czytałyście takiego bloga, że cudownie opisuje uczucia ( cytując:)). Kocham was! Dziękuję za podtrzymywujące na duchu i motywujące komentarze, jak np: "...nie mogę uwierzyć w to, ze ktoś potrafi tak świetnie pisać". JESTEŚCIE NIESAMOWITE! <33 Dziękuję moim stałym czytelniczkom za to ŻE SĄ i nam nadzieję będą! <3 :*