Rozdział VIII

       * Oczami Justina *

Zastanawiałem się teraz co mam robić. Mogę zostać z nią tylko tydzień. Muszę wracać do swojego życia. Przyzwyczaiłem się do tej dziewczyny, będzie jakoś dziwnie ją zostawić. Deyn pójdzie do szkoły, ja pojadę w trasę. Prawdopodobnie już się nie spotkamy, ale na pewno o niej nie zapomnę. Nie mam pojęcia co robić. Z jednej strony nie chcę tego robić, z drugiej nie mam wyboru…

Najgorsze jest to, że coraz bardziej mi się…podoba. Nie wiem jak to wytłumaczyć, ale nic na to nie poradzę. Od kilku dni, za każdym razem gdy ją widzę mam ochotę podejść i powiedzieć jej prawdę, nie mogę… Nie pamiętam kiedy ostatnio się tak czułem, mam motyle w brzuchu, a gdy widzę, jak ona cierpi serce mi pęka…

Siedzieliśmy na ławce przed grobem jej rodziców już kilka godzin. Ściemniało się, a cmentarz wyglądał tak jak w tych wszystkich horrorach. Wielkie drzewa rzucały cienie na idealnie przystrzyżoną trawę, i mimo woli, czułem się lekko dziwnie.

Deyn leżała oparta o moje ramię. Okryłem ją marynarką, mimo, że mi też było chłodno. Wpatrywaliśmy się w tablice z ich imionami bez przerwy. Coś mnie w tym zafascynowało.

- Wiesz, co Justin. Dziękuje ci za wszystko. Ty jako jedyny mnie nie potępiłeś. Jesteś prawdziwym przyjacielem, dziękuję. – powiedziała i cicho szlochając przytuliła się do mnie. Jeszcze chyba nigdy nie byliśmy tak blisko. Deyn położyła głowę na moim ramieniu, a ręce oplotła wokół szyi. Pocałowałem ją lekko w czoło.

- Zawsze możesz na mnie polegać. Kocham cię Deyn. – powiedziałem. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego co powiedziałem! Kurwa! Dziewczyna spojrzała się na mnie zapłakana. Aby jakoś wybrnąć z tej sytuacji dodałem: „Jak siostrę” i lekko się uśmiechnąłem. – Deyn już późno. Musimy wracać. – mówiłem.

- Nie Justin. Jeszcze chwileczkę. – poprosiła tuląc się do mnie.

- Deyn… twojej cioci nie ma. Nikogo nie ma w domu, musimy wracać. – mówiłem od niechcenia. Chciałem, aby ta chwila trwała wiecznie.

- Okey, chodź. Idziemy. – powiedziała ze spokojem. Podeszła do betonowej płyty i ponownie pocałowała je z wielkim uczuciem. Szliśmy chyba z dziesięć minut. Odprowadziłem ją do samych drzwi, i gdy miałem właśnie się odwracać, powiedziała:

- Nie chciałbyś może zostać u mnie na noc. Nie żebym coś proponowała, ale jestem sama cioci nie ma, a we dwójkę zawsze raźniej. – po raz pierwszy od kilku dni uśmiechnęła się. Byłem taki szczęśliwy, myślałem, że jest coraz lepiej. Odwzajemniłem uśmiech i twierdząco pokiwałem głową.

  * Kilka minut później oczami Deyn *

- I oni wtedy nic nie powiedzieli, nawet mnie pochwalili. – mówiłam wspominając moich rodziców. Łza w oku kręciła mi się, lecz nie mogła wydostać się na zewnątrz. Przed oczami cały czas miałam ich twarze, twarze których już nigdy nie zobaczę.

- Serio? Moja mama szlaban by mi dała. – skomentował chłopak z uśmiechem. Siedzieliśmy po „turecku” na parapecie i rozmawialiśmy. Ciemność i cisza tego pokoju przytłaczała nas oboje, a wydarzenia które miały miejsce nie pozwalały o sobie zapomnieć.

- Wiesz co Justin. Kocham moich rodziców, nie wiem co bez nich zrobię, ale wiem, że chcieliby żebym była szczęśliwa. – mówiłam. Chłopak pozostawił to bez odpowiedzi, jakby czekał co się zdarzy. – Serce mi pęka i tak szczerze, odechciewa mi się żyć, ale wiem, że oni by tego nie chcieli. Wiem, że chcieliby żebym nie cierpiała i cieszyła się życiem. Będzie trudno, ale mam zamiar wszystko zmienić…- mówiłam przez łzy. To co powiedziałam w żadnym stopniu nie było wzruszające, ale mimo tego miałam mokre policzki. Chłopak uśmiechnął się, jakby o czymś myślał i nagle dodał:

- Deyn, zostaje tu na zawsze. Przeprowadzam się tu.

- Co ty mówisz? – zapytałam nie dowierzając.

- No co? Będę tu z tobą, nie zostawię cię. – mówił. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Od dłuższego czasu nie pamiętam, żebym była taka szczęśliwa.

- A co z karierą? Z tym wszystkim co miałeś w Atlancie? – nie odpuszczałam.

- Nic tam nie miałem. Wszystko co mi potrzebne odnalazłem tu. – mówił. Byłam taka szczęśliwa, że odruchowo się do niego przytuliłam. Siedzieliśmy w uścisku kilka minut. Czułam się taka bezpieczna i …szczęśliwa w jego ramionach. Nagle stało się coś co nie powinno mieć miejsca. Coś co zapoczątkowało nowy etap w moim życiu…

Nasze twarze zbliżyły się do siebie, czułam jego słodki zapach przezywający moje ciało. Nie mogłam się od niego oderwać. W brzuchu wariowały mi motyle, nagle poczułam jego delikatne, czekoladowe usta na moich. To było niesamowite uczucie. Nie wierzę, ale zakochałam się w nim. To może wszystko popsuć.

Nie wiem co mam robić!

 _______________________________

Cześć kochani! :*

Po pierwsze STRASZNIE was przepraszam, że nie dodawałam tyle czasu, ale naprawde nie mogłam. Koniec roku, tysiące popraw, ale już jutro dodam kolejny i wszystko wróci do normy. :* Tak strasznie was przepraszam, za ten rozdział. Jest krótki do dupy, beznadziejny… Wstyd mi, że go dodałam, ale nie miałam siły nawet sprawdzić błędów…Czytając wasze komentarze, cudowne komentarze nie mogłam czekać do jutra! Swoją drogą, dziękuje, bo Postarałyście się. Waszych komentarzy było aż 9!!!! Dziękuje, to rekord! :***

Przepraszam ponownie za ten dział i ponownie dziękuje za motywujące kom. <3

AA! Jeszcze jedno. Mam nowy genialny ( moim zdaniem ) pomysł. Zaczne go opisywać za dwa, trzy rozdziały. Licze, że nie utrace czytelniczek za ten rozdział…